Αγαπημένο μου ανηψάκι! Μικρή σγουρομάλλα, που μόνο η θεία σου η μπουφοβάγια (εκ του μπούφος - διότι έχω πλέον χαζέψει ανυπόφορα - και του κουκουβάγια - που μόνο το δικό μου το ανήψι είναι τόσο χαριτωμένο) βλέπει την υποψία μπούκλας στο μαλλί. Ποιο μαλλί; 11 προς 12 μηνών είσαι. Αλλά τέτοια δύναμη να έχεις επάνω μου! Άκρως χαλαρωτική. Κι ο αδερφός σου βέβαια τα ίδια. Απλώς αυτός μεγάλωσε γίνεται σχεδόν 3 και είναι κάπως πιο ανεξάρτητος. Από βρέφος, τώρα που το σκέφτομαι δεν ήθελε να τον παίρνεις αγκαλιά. Ενώ εσύ, ή αγκαλιά ή θα πλαντάξω και θα σας φέρουν την Πρόνοια.
-Ζουζού
-Χι! (και αποκάλυψη δοντιών)
Λοιπόν μικρή, σας βλέπω και τα δύο πώς μεγαλώνετε. Και αναρωτιέμαι, πώς είναι να νιώθετε τόσο μεγάλη αγάπη και τρυφερότητα από τους γύρω σας! Δεν ξέρω αλλού πώς γίνεται, γιατί εσάς σας προσέχει η full time μαμά και ο pollitically correct μπαμπάς και δεν ταλαιπωρείστε ούτε από ξένα χέρια, ούτε από ασυμάζευτα νεύρα.
Και αναρωτιέμαι αν θα θυμάστε όταν μεγαλώσετε λίγο ακόμη, κάπου εκεί στην προεφηβεία ότι εμείς είμαστε εδώ από τότε που γεννηθήκατε και κρεμόμαστε από τα χείλη σας, κανονίζουμε το πρόγραμμά μας ανάλογα με τις ώρες του ύπνου σας και περιμένουμε κάθε μέρα να σας δούμε, εγώ, η γιαγιά, ο παππούς, οι εκάστοτε θείοι.
Και άμα το θυμάστε δηλαδή, τί; Θα ντραπείτε να μου πείτε: Άσε με ρε θεία τώρα, ουφ!
Ξέρω όλη αυτή τη φιλολογία με τα παιδιά, κάτι φράσεις βγαλμένες από τη ζωή με κάτι κινέζικες παροιμίες αντάμα. Ξέρω και ότι μπορούν να ειπωθούν άλλα τόσα για το πόσο ματαιόδοξο, ψυχοφθόρο, δίκοπο μαχαίρι κ.α.μλκ. είναι να έχεις παιδιά. Οκ, γουότ έβερ.
Έχω ανήψια. Παιδάκια με leasing. Δε θα τα χαλάσουμε τώρα με τους τίτλους κτήσης.
Ε, σουρπουίτσα; Σγουρομάλλικο μικρό;