Καλό ταξίδι θείε Θανάση.
Σε γνώρισα μόλις πριν ενάμισι χρόνο τότε που ήσουν ακόμη έφηβος ετών 89.
Μάλλον όχι έφηβος, νεαρός φοιτητής. Με τις παρέες και τις ταβερνούλες, τους μυτιληνιούς συλλόγους, και τους φίλους τους κολλητούς. Που συζητούσατε για την επικαιρότητα και τα μεγάλα και μικρά ιστορικά γεγονότα κι εμείς οι "νέοι" δεν ξέραμε να βγάλουμε κιχ. Πολιτικοποιημένος με άποψη και συγγραφική δραστηριότητα. Κρίμα που δεν πρόλαβα να σου δείξω πώς είναι να έχεις blog. Βλακεία μου, γιατί έγραφες καθημερινά στο φορητό σου και για σένα ο χρόνος ήταν πολύτιμος - θα πρεπε να μπορούσες να δημοσιεύεις με ένα κλικ.
Σ' ευχαριστώ για τη φιλοξενία στο σπίτι σου και την καρδιά σου.
Θυμάμαι, μόλις μερικούς μήνες πριν που ήσουν μια χαρά με την καλή σου, μπαίναμε στο σπίτι και ρωτούσαμε: Παιδιά; Πού είστε; Ήσαστε πιο παιδιά από μας. Το εννοούσαμε.
Γι' αυτό σ' ευχαριστώ που μου έδειξες πώς είναι να μεγαλώνεις με χάρη. Να θες να ζεις και την τελευταία μέρα και να θεωρείς το θάνατο ανεπιθύμητο και αναπάντεχο. Η καλή σου λέει ότι ήθελες να φτάσεις τα 100. Και στα 100 να ερχόταν ο μακριά από μας πάλι νωρίς θα ήτανε.
Σε σκέφτομαι λοιπόν να υποδέχεσαι το Χάρο ως άλλος Ωνάσης του Μποστ (τόσο σου άρεσε αυτό το στιχάκι να το λες) :
Είμαι ξαπλώνων πάντοτε σαν έρθει καλεσμένος ... επομένως ξαπλωμένος, είμαι ευχαριστημένος.
Άρπα τη Χάρε που νόμιζες ότι θα σκιαχτούμε.
Σε γνώρισα μόλις πριν ενάμισι χρόνο τότε που ήσουν ακόμη έφηβος ετών 89.
Μάλλον όχι έφηβος, νεαρός φοιτητής. Με τις παρέες και τις ταβερνούλες, τους μυτιληνιούς συλλόγους, και τους φίλους τους κολλητούς. Που συζητούσατε για την επικαιρότητα και τα μεγάλα και μικρά ιστορικά γεγονότα κι εμείς οι "νέοι" δεν ξέραμε να βγάλουμε κιχ. Πολιτικοποιημένος με άποψη και συγγραφική δραστηριότητα. Κρίμα που δεν πρόλαβα να σου δείξω πώς είναι να έχεις blog. Βλακεία μου, γιατί έγραφες καθημερινά στο φορητό σου και για σένα ο χρόνος ήταν πολύτιμος - θα πρεπε να μπορούσες να δημοσιεύεις με ένα κλικ.
Σ' ευχαριστώ για τη φιλοξενία στο σπίτι σου και την καρδιά σου.
Θυμάμαι, μόλις μερικούς μήνες πριν που ήσουν μια χαρά με την καλή σου, μπαίναμε στο σπίτι και ρωτούσαμε: Παιδιά; Πού είστε; Ήσαστε πιο παιδιά από μας. Το εννοούσαμε.
Γι' αυτό σ' ευχαριστώ που μου έδειξες πώς είναι να μεγαλώνεις με χάρη. Να θες να ζεις και την τελευταία μέρα και να θεωρείς το θάνατο ανεπιθύμητο και αναπάντεχο. Η καλή σου λέει ότι ήθελες να φτάσεις τα 100. Και στα 100 να ερχόταν ο μακριά από μας πάλι νωρίς θα ήτανε.
Σε σκέφτομαι λοιπόν να υποδέχεσαι το Χάρο ως άλλος Ωνάσης του Μποστ (τόσο σου άρεσε αυτό το στιχάκι να το λες) :
Είμαι ξαπλώνων πάντοτε σαν έρθει καλεσμένος ... επομένως ξαπλωμένος, είμαι ευχαριστημένος.
Άρπα τη Χάρε που νόμιζες ότι θα σκιαχτούμε.
Ε.Λ.
Υ.Γ. Μην ανησυχείς, θα σου προσέχουμε την καλή σου.
