Αγαπημένο μου ανηψάκι! Μικρή σγουρομάλλα, που μόνο η θεία σου η μπουφοβάγια (εκ του μπούφος - διότι έχω πλέον χαζέψει ανυπόφορα - και του κουκουβάγια - που μόνο το δικό μου το ανήψι είναι τόσο χαριτωμένο) βλέπει την υποψία μπούκλας στο μαλλί. Ποιο μαλλί; 11 προς 12 μηνών είσαι. Αλλά τέτοια δύναμη να έχεις επάνω μου! Άκρως χαλαρωτική. Κι ο αδερφός σου βέβαια τα ίδια. Απλώς αυτός μεγάλωσε γίνεται σχεδόν 3 και είναι κάπως πιο ανεξάρτητος. Από βρέφος, τώρα που το σκέφτομαι δεν ήθελε να τον παίρνεις αγκαλιά. Ενώ εσύ, ή αγκαλιά ή θα πλαντάξω και θα σας φέρουν την Πρόνοια.
-Ζουζού
-Χι! (και αποκάλυψη δοντιών)
Λοιπόν μικρή, σας βλέπω και τα δύο πώς μεγαλώνετε. Και αναρωτιέμαι, πώς είναι να νιώθετε τόσο μεγάλη αγάπη και τρυφερότητα από τους γύρω σας! Δεν ξέρω αλλού πώς γίνεται, γιατί εσάς σας προσέχει η full time μαμά και ο pollitically correct μπαμπάς και δεν ταλαιπωρείστε ούτε από ξένα χέρια, ούτε από ασυμάζευτα νεύρα.
Και αναρωτιέμαι αν θα θυμάστε όταν μεγαλώσετε λίγο ακόμη, κάπου εκεί στην προεφηβεία ότι εμείς είμαστε εδώ από τότε που γεννηθήκατε και κρεμόμαστε από τα χείλη σας, κανονίζουμε το πρόγραμμά μας ανάλογα με τις ώρες του ύπνου σας και περιμένουμε κάθε μέρα να σας δούμε, εγώ, η γιαγιά, ο παππούς, οι εκάστοτε θείοι.
Και άμα το θυμάστε δηλαδή, τί; Θα ντραπείτε να μου πείτε: Άσε με ρε θεία τώρα, ουφ!
Ξέρω όλη αυτή τη φιλολογία με τα παιδιά, κάτι φράσεις βγαλμένες από τη ζωή με κάτι κινέζικες παροιμίες αντάμα. Ξέρω και ότι μπορούν να ειπωθούν άλλα τόσα για το πόσο ματαιόδοξο, ψυχοφθόρο, δίκοπο μαχαίρι κ.α.μλκ. είναι να έχεις παιδιά. Οκ, γουότ έβερ.
Έχω ανήψια. Παιδάκια με leasing. Δε θα τα χαλάσουμε τώρα με τους τίτλους κτήσης.
Ε, σουρπουίτσα; Σγουρομάλλικο μικρό;

Χαθήκαμε, ε;

Εντάξει λογικό είναι αφού όλη την ώρα διαβάζω τα έτι και έτη φωτός καλύτερα κείμενα άλλων bloggers και γράφω σχόλια στα δικά τους. Μάλιστα ούτε ένας δε με έχει βρίσει μέχρι σήμερα. Αν και δίνω δικαιώματα. Διότι ως ελευθερία λόγου και ανηψιά του διάσημου Θάρρους της Γνώμης (πώς λέμε του Γιαννάκη της Κατίνας;) είναι να μην ανοίξει ο στόμας μου.
Πάντως για μένα που είμαι κάπως ακαλλιέργητη, ελαφρώς στον κόσμο μου και με ενδιαφέροντα περιορισμένα, υπάρχουν μερικά blogs που φαντάζουν στα μάτια μου σαν τη wikipedia. Όπως το εξής ένα: του Πάνου του Ζέρβα, Η καλύβα ψηλά στο βουνό (panosz.wordpress.com).
Την περισσότερη ώρα το διαβάζω χάσκοντας! Και φυσικά υπάρχει ένα σωρό κόσμος που σχολιάζει σούπερ πράγματα, ψαγμένα και τεκμηριώμενα, που κάποιοι σαν κι εμένα φαίνονται σα να τρώνε κιτ κατ, την ώρα που η επικαιρότητα περνά από πίσω τους.
Αλλά λίγο έτσι να κάνεις και να κλείσεις τη Μενεγάκη - τσαφ- άλλος κόσμος .
Ε χωριανοί, ξυπνάτε! Δεν καταντάει βαρετό να κοιμόμαστε συνέχεια με τις κάθε είδους κότες;

i ... άουτς

Ως γυναίκα είχα επεξεργαστεί το σενάριο πολλές φορές και θεωρούσα τον εαυτό μου προετοιμασμένο για την περίπτωση που:
1. θα με κεράτωνε
2. θα το καταλάβαινα
Δε χρειάζεται να εξηγήσω γιατί η συνδρομή των ανωτέρω είναι σωρευτική, ε; Εσείς σε τί πράγμα νομίζετε ότι αναφέρεται η κοζανίτικη παροιμία "Γέλαγαν όλοι μαζί μ', χάνομαν κι εγώ στα γέλια!"
Το μέλημά μου λοιπόν είναι πρωτίστως μην τυχόν και μου την κάνει τη στραβή ο - εκάστοτε- καλός μου κι εγώ δεν πάρω πρέφα. Έτσι παρακολουθώ. Κινήσεις. Αλλαγές στη συμπεριφορά. Τεστάρω. Και όταν η προσοχή του καλού μου είναι αδικαιολογήτως απούσα, απαιτώ. Ανωτερότητες και μαλακίες είναι για τα μικρά που διαβάζουν πολύ γυναικεία λογοτεχνία.
Θα με κερατώσεις, οκ. Αλλά θα κοπιάσεις, θα βάλεις το μυαλό σου να σκεφτεί κι αν το καταφέρεις, μαγκιά σου.
Όταν ήρθε η ώρα όμως... πάγωσα.
Έβλεπα ότι κάθε μέρα όλο και περισσότερο απομονωνόταν με το τηλέφωνό του στο υπνοδωμάτιο, ή πηγαίναμε σε φίλους κι εκείνος ήταν στον κόσμο του και με την προσοχή του στραμμένη στο κινητό, όπου πατούσε, έσερνε, πληκτρολογούσε, έβαζε- έβγαζε ακουστικά. Κατάλαβα πως είχε έρθει η ώρα μηδέν.
Ευτυχώς είπα τον πόνο μου στον πρώτο που βρήκα, το Μάνο, το ρεμάλι, που τα 'χει κάνει αυτά πολλάκις στις καημένες τις φίλες του κι όσο να 'ναι ξέρει.
Και μου το επιβεβαίωσε. Σε απατάει και δυστυχώς εσύ δεν μπορείς να συναγωνιστείς το αντικείμενο του πόθου του. Αλλά θα γυρίσει σύντομα στα κανονικά του. Άστον να περάσει τη φάση - όλοι την περάσαμε όταν αποκτήσαμε το i phone...
Λοιπόν φίλε. Πες με παρανοϊκή, κτητική και απαιτητικιά. Αλλά ...
Το γεγονός είναι ότι σ' αυτό δίνεις πολλή περισσότερη σημασία απ' ό,τι σε μένα τελευταία. Το ότι το "άει... φων" δεν έχει βυζιά είναι ένας παράγοντας που δεν επηρεάζει το αποτέλεσμα. Συγκεντρώσου λοιπόν γιατί είσαι ακόμη στην εγγύηση και θα σε γυρίσω πίσω, και στα 3G μου οι θεωρίες σου.

Αψού!

Αν η κατακαημένη Αράχωβα είχε facebook θα είχε φωτογραφία μου στο προφίλ της.
Μου 'ρχεται μια ακατανίκητη ανάγκη να βρίσω όταν με πονάει ο λαιμός μου κι έχω συνάχι!
Κι αν δεν έχω περάσει κι άλλα που θα δικαιολογούσαν το "γιατί σ' εμένα, Θε μου". Εγώ θέλω και για το συνάχι παραπονιέμαι.
Έχω περάσει δύσκολα αυτό να λέγεται. Δεν ξέρετε εσείς.
Πρώτα απ' όλα είμαι 35+. Η ηλικία στη γυναίκα που κάνει ο δίσκος save και επανεξέταση των δεδομένων.
Δεύτερον, δεν έχω παιδί. Που σημαίνει ότι όλες οι φίλες μου προβληματίζονται αν θα με καλέσουν σε παιδικό πάρτυ γενεθλίων. (Κι εγώ όταν πάω, τρώω συνέχεια για να μην πω κάτι που θα αναγκάσει κάποια να μου πει όταν έχεις παιδιά είναι αλλιώς κ.λ.π. κ.λ.π.)
Τρίτον είμαι ζωντοχήρα!!! Γιες. (Αυτό μ' αρέσει βέβαια, οπότε δεν πιάνεται κανονικά αλλά έχω καταλάβει ότι κάνει τους άλλους να με λυπούνται ως τελειωμένη περίπτωση κι έτσι το γράφω μήπως πιάσει)
Τα υπόλοιπα άλλη φορά

www.protagon.gr (έμμεση διαφήμιση - πολλά τα λεφτά- τί να έκανα!)

Εκτός Θέματος απάντηση σ' αυτό που ρώτησε ο Γιαννακίδης και οι φίλοι του:

Μου αρέσει η τηλεόραση γιατί έχει ένα κουμπάκι που το λένε off.
Τελευταία, επειδής έχω γίνει αβάν γκαρντ, το φωνάζω ΕΡΣ.

Με ενοχλεί που τα πετσετάκια της μαμάς, τα κάστομ μέιντ για τηλεοράσεις, είναι κοντά και αφήνουν να φανεί η δημοσιογραφική πηγή των ειδήσεων του Μάκη, ο κ%&ος του!

Μου αρέσει που οι τηλεοράσεις έχουν πλέον τη ίδια χρησιμότητα που έχουν και τα ποδήλατα γυμναστικής απλώς πιάνουν λιγότερο χώρο!

Με ενοχλεί που πλέον μέχρι και ο μπαμπάς μου διαβάζει εφημερίδα από το Ιdερνέτ, και υπάρχει συνωστισμός γύρω από το ντέσκτοπ!

Μου αρέσει που σε λίγο θα αποκτήσουμε και το Protagon.gr κι άμα δε μας αρέσει θα το βρίζουμε ον λάιν!

Μία από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες από το κέντρο του Βερολίνου.
Όταν οι εκδρομές είναι πράγματι εκπαιδευτικές. Άλλο που όταν προσγειώνεσαι στην Ελλάδα, το χαμόγελο ξεθωριάζει γρήγορα.
Δεν είμαι οικολόγος σε πράσινο, αλλά αναρωτιέμαι:
Ποιος εμποδίζει να γίνουν μερικά μικρά καθημερινά πράγματα που βελτιώνουν τη ζωή μας η ανικανότητα των διοικούντων ή η αδιαφορία η δική μας; Π.χ. ποδηλατόδρομοι στις επαρχιακές πόλεις, που είναι το εύκολο και χρηματοδοτούνται και από την Ε.Ε;
Πάντως κάποιοι προσπαθούν κι εμείς τις περισσότερες φορές τους χαρακτηρίζουμε γραφικούς. Αν θέλουμε να είμαστε αδρανείς είναι επιλογή μας -και τις περισσότερες φορές δικαιολογημένη- αλλά τουλάχιστον ας μην είμαστε αρνητικοί. Μπορεί κι αυτό να είναι ένα είδος προσωπικής επανάστασης που θα φέρει το αυτονόητο* στην καθημερινή μας ζωή.
*Καμία σχέση μ' εκείνο που θα υποσχέθηκε θα μας κάνει ο ξέρετε-ποιος αν τον βγάλουμε πρωθυπουργό, εντάξει;

Καλό μήνα!

Δεν έχω εντελώς τίποτα σπουδαίο ή πρωτότυπο να γράψω (και) σήμερα.
Απλώς να σας πω ότι από το γραφείο μου έχω θέα σε δεντράκια, 3-5 μέτρων το καθένα.
Όχι θέα στη θάλασσα, όπως είχα στο παλιό. Τη θάλασσα τη βλέπω από το σπίτι.
Λοιπόν, είμαι προνομιούχα, το ξέρω.
Ειδικά από χτες που επισκεύασα το παλιό μου ποδήλατο και έρχομαι στο γραφείο μ' αυτό και πάω οπουδήποτε σε χρόνο dt - ποιος με πιάνει! Μέχρι και καλάθι για το ζούπερ μάρκετ λέω να βάλω. Θα κοιτάξω στους ποδηλάτες (www.podilates.gr) αν έχει κάτι.
Μένω σε μικρή επαρχιακή πόλη, εδώ και λίγο καιρό. Έκλεισα τα αυτιά μου σε όσους με υποδέχτηκαν με βλέμματα συγκατάβασης που θα μείνω το χειμώνα εδώ και κάνω ό,τι μπορώ να μην κολλήσω μιζέρια.
Το απόγευμα θα πάω στο γήπεδο τέννις. Εδώ όλα είναι κοντά και κατά περίεργο τρόπο φτηνά.
Ο μπαμπάς μου με τον σούπερ εγγονό του είναι σε κοντινό ουζερί. Sorry "πρέπει" να πεταχτώ για ένα λεπτό...
Μέχρι τότε, αν έχετε καμιά ιδέα, ευπρόσδεκτη...
(Ταιριαστό soundtrack: Κυριακή στην Επαρχία από τους Χειμερινούς Κολυμβητές)

Μια ακόμη πονεμένη ιστορία αγάπης

Αγαπημένες μου φίλες,

σας παραθέτω την ιστορία όπως μου τη μετέφερε τακτική αναγνώστρια του blog:

"- Πάλι εχτές που μαλώσαμε μ' είπες Αλήτη…

(http://www.youtube.com/watch?v=pguXiaV1qBo)

- Και λίγα είπα!

- Μου είπες μάζεψ’ τα, δε σε θέλω, φύγε απ’ το σπίτι …

- Δε βλέπω να φτιάχνεις βαλίτσα, όμως …

- Αν το κάνεις για τη Ζήμενς, δε με νοιάζει…

Αν ψηφίσεις κάποιον άλλο, τι μαράζιιι…

Αν με διώξεις για το Γιώργο είναι κρίμααα

Αν σου έχουν βάλει λόγια, είμαι θύμαααα

- Αλήτη σαν κι εμένανε.... – Άστο.

Eπειδή, Κώστα μου, μπερδέψαμε τη δουλειά με τη διασκέδαση.

Κι επειδή κι αυτό το ένα που έπρεπε να κάνεις, το βασικό, το εκ των ων ουκ άνευ, εσύ από καιρό δεν… και πόσο ν΄αντέξω η γυναίκα.

Την Τετάρτη Οκτωβρίου που φέτος είναι Κυριακή, δε θα σου ανανεώσω τη σύμβαση.

Θα πάρω κανέναν με stage, να τη βγάλω όπως όπως, τώρα που έχει πέσει κρίση, κι άμα περάσει λίγο η φουρτούνα, μπορεί να προκηρύξω διαγωνισμό, να προσλάβω κανέναν με master στη διανομή αχύρων ζεύγους όνων.

Λοιπόν, μάζευε τώρα κανένα ρούχο, κι σε όσα ανοίξαν οι ραφές και τρίφτηκε ο καβάλος, άστα, θα τα στείλω για ανακύκλωση. "

Αγαπημένη μου φίλη,

καταλαβαίνομε όλες τί πέρασες αλλά αυτό δεν είναι λόγος ν' αρχίσεις τα one night stands με τον Καρατζαφέρη! Απλώς αυτός δεν ήταν για σένα. Μην απογοητεύεσαι.

* Έχετε κι εσείς παρόμοιες ιστορίες να διηγηθείτε;